Mężczyźni są jak świnki morskie

To działa tak: najpierw chrzanisz stereotypy, patrzysz na to, co cię kręci i wybierasz to jako swoją ścieżkę. Może masz pomysł na siebie, może wyobrażasz sobie siebie pełniącą Ważne Role i dokonującą Istotnych Rzeczy. Wtedy jeszcze nie masz płci, bo przecież jak myślisz o sobie, to wiesz, kim jesteś: to lubisz, tamto niekoniecznie, na myśl o tym bije ci szybciej serce, a samo wspomnienie o tamtym robi cię senną. No to do dzieła, masz w sobie ikry na tyle, że myślisz: skoro mnie to pasjonuje, to będę to robić!
Kiedy słyszysz pierwszy raz, że się do tego nie nadajesz, bo jesteś DZIEWCZYNĄ, nie do końca zdajesz sobie sprawę, co to oznacza, ale fakt, jesteś dziewczyną, więc myślisz: jak to, JA się do tego nie nadaję? Przecież nadaję się właśnie doskonale! Wtedy jeszcze nie wiesz, że jesteś wpychana w sytuację, z której nie ma dobrego wyjścia. Może ktoś ci powiedział: przekonaj mnie, że jest inaczej. Może ty sama czujesz się odpowiedzialna za to, żeby tego kogoś wyprowadzić z błędu, myślisz, że w twoich rękach jest obraz ciebie, jaki mają inni ludzie. A może robisz to zupełnie intuicyjnie, bez świadomego planu i motywacji. Wciąż jeszcze wierzysz we własne siły, więc zaczynasz Udowadniać.
Ale to oznacza, że grasz już w inną grę niż do tej pory: nie rozwijasz siebie, a próbujesz pokazać, że nie jesteś gorsza niż obraz ciebie, jaki w swojej głowie ma ktoś inny. To gra, w którą nie można wygrać, choć wtedy jeszcze tego nie wiesz. Gra polega na tym, że nie możesz popełnić żadnego błędu. A stawka jest wysoka, bo grasz nie tylko o to, żeby inna osoba uznała twoje zdolności. Zaczynasz grać także ze samą sobą, a więc nawet jedna porażka staje się zbyt kosztowna i nie można sobie na nią pozwolić.
Z chwilą, kiedy dochodzisz do tego wniosku, jesteś zgubiona. Uczenie się polega na ciągłym popełnianiu błędów, na próbowaniu różnych taktyk, na wypracowywaniu tych, które są skuteczne i odrzucaniu tych, które nie doprowadziły do zrealizowania celu. Ty błędu popełnić nie możesz, więc kiedy nie wiesz, nie odzywasz się – ale i nie jesteś poprawiona. Nie podejmujesz się zadania, jeśli nie masz pewności, jak je wykonać – ale i nikt nie pokaże ci lepszego czy już działającego rozwiązania. Podejmujesz wyzwanie dopiero wtedy, kiedy wiesz, jak je rozwiązać – a więc czujesz, że musisz mieć gotową strategię jeszcze przed deklaracją: wchodzę w to.
I mimo że jesteś dobra, że widzisz, że przecież twoi koledzy się mylą, brakuje im wiedzy, popełniają błędy, a nikt ich za to nie potępia, ty ciągle słyszysz to samo: że przecież się nie nadajesz. Bo urodziłaś się z cechą, która cię dyskwalifikuje. Czujesz się ciągle oceniana, ciągle Udowadniasz, a więc jesteś cały czas spięta, stale kontrolująca siebie. Zanim coś powiesz, sama decydujesz, czy ma to sens i jak by to odebrali słuchacze. A ponieważ samokontrola i poczucie ciągłej rywalizacji zabierają energię, którą w innym wypadku mogłabyś spożytkować na swobodne rozwijanie się, w pewnym momencie faktycznie zaczynasz się mylić.
Moment ten przychodzi wtedy, kiedy Udowadniałaś już tak długo i słyszałaś tezę, przeciw której walczysz, tak często, że sama zaczynasz się zastanawiać, że może coś w tym jednak jest. I wtedy milczysz nie dlatego, że nie możesz sobie pozwolić na błąd. Nie odzywasz się, bo zakładasz, że to, co pomyślałaś, to i tak na pewno źle. Wtedy masz już płeć: okazuje się, że myślisz o sobie na pierwszym miejscu w kategoriach „bycia dziewczyną”, a nie zainteresowań czy osobowości. Ale jest to płeć, w którą ktoś cię wepchnął i która nie ma wiele wspólnego z tym, jak siebie postrzegałaś jeszcze nie tak dawno.
Czasami, kiedy przypominasz sobie dawną siebie, zastanawiasz się, kiedy popełniłaś pierwszy błąd.